در این تحقیق، مقدار تاکسول و 10-دِ استیل باکاتین III در برگ های گونه سرخدار بومی ایران (Taxus baccata) و گونه اقیانوس آرام (T. brevifolia) و توانایی تولید آن ها در کشت سوسپانسیون سلولی این دو گونه مورد بررسی قرار گرفت. این تحقیق در سال 1392 در پژوهشکده گیاهان دارویی دانشگاه شهید بهشتی تهران اجرا گردید. القای کالوس با استفاده از ریزنمونه های میان گره ساقه های جوان در محیط کشت جامد صورت گرفت، سپس کشت سوسپانسیون سلولی بر روی همین محیط کشت حاوی تنظیم کننده های رشد نفتالن استیک اسید و بنزیل آمینوپورین به ترتیب با مقادیر 2 و 1/0 میلی گرم در لیتر ایجاد شد. 21 روز پس از کشت، وزن تر و خشک سلول محاسبه و مقدار تاکسول و 10-دِ استیل باکاتین III آن ها توسط دستگاه کروماتوگرافی مایع با عملکرد بالا اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که برگ های گونه های سرخدار بومی ایران و سرخدار اقیانوس آرام به ترتیب حاوی 45 و 27 میکروگرم تاکسول و 40 و 4 میکروگرم 10-دِ استیل باکاتین III در گرم وزن خشک نمونه بودند و کشت سوسپانسیون سلولی آن ها نیز به ترتیب مقدار540 و 20 میکروگرم در لیتر تاکسول و مقدار 1 و 110 میکروگرم در لیتر از 10-دِ استیل باکاتین III تولید کردند. بنابراین نتایج حاکی از برتری کشت سوسپانسیون سلولی سرخدار بومی ایران در تولید تاکسول بود که می تواند برای بهینه سازی تولید تجاری این ترکیب ضد سرطان در سیستم های بیوراکتور مورد استفاره قرار گیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

تاکسان ها ترکیبات دی ترپنوئیدی با اثرات ضد سرطانی شناخته شده می باشند. از مهمترین تاکسان ها تاکسول می باشد. از آنجایی که روش سنتی استخراج تاکسول از پوسته درخت، ناکارآمد و غیراقتصادی بود، تلاش ها برای یافتن روشی کارآمد در این زمینه گسترش یافت و در نهایت روش آزمایشگاهی کشت بافت و سلول مطلوب ترین شیوه در این زمینه معرفی گردید. استفاده از محرک ها از بهترین راهکارهای بهبود عملکرد و افزایش تولید متابولیت های ثانویه در کشت های سلولی می باشد. از این رو در این مطالعه، اثر دو غلظت 125/0 و 625/0 میلی گرم بر لیتر از محرک سولفات مس، طی زمان های دو و هفت روز بر میزان تاکسول و 10-دی استیل باکاتین III درکشت سوسپانسیون سلولی سرخدارمورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد در حالی که غلظت 125/0 میلی گرم بر لیتر طی هفت روز باعث افزایش معنی دار (43٪ ) 10-دی استیل باکاتین III می گردد، غلظت 625/0 میلی گرم بر لیتر در همان مدت، منجر به کاهش معنی دار تاکسول (23٪ ) و 10-DAB (16٪ ) می گردد. همچنین مطالعه اثر غلظت انتخابی 125/0 میلی گرم بر لیتر سولفات مس بر بیان چهار ژن دخیل در بیوسنتز تاکسول (txs، dbat، bapt، dbtnbt) طی 12، 24 و 48 ساعت نشان داد که گرچه رونوشت ژن, dbatدر ساعت 12 افزایش پنج برابری داشته، اما میزان بیان سایر ژن ها بسیار کم و در حد شاهد بوده و حتی در مورد ژن txs در ساعت 24، سرکوب بیان مشاهده می گردد. گرچه افزایش معنی دار مشاهده-شده در میزان 10-دی استیل باکاتین III ناچیز است ولی همین میزان نیز با توجه به اهمیت این ماده به عنوان پیش ساز تولید تاکسول می تواند قابل تامل باشد.

پیش زمینه و هدف: استفاده از مدل های امتیازبندی مختلف جهت ارزیابی کیفیت عملکردی مراقبت های ویژه (ICU)، پیش بینی هزینه های مراقبت های ویژه و تجهیزات لازم جهت بیمار انجام می گیرد. سیستم های مختلفی تاکنون معرفی شده اند که مزایا و معایبی نسبت به هم دارند. در مطالعه حاضر به مقایسه Simplified Acute Physiology Score-III(SAPS-III) و Mortality Probability Model-III(MPM-III) پرداخته شد. مواد و روش کار: مطالعه مقطعی حاضر، بر روی 240 بیمار که به علل غیرتروما بستری شده در ICU بیمارستان الزهرا (س) در سال 95-1394 انجام گرفت. اطلاعات بیماران شامل مشخصات دموگرافیک، میانگین فشار سیستولی، دیاستولی و شریانی، نبض، تعداد تنفس، تب، GCS، شمارش لکوسیتی، هماتوکریت، بیلیروبین، کراتینین، آنالیز گاز شریانی و وجود بیماری زمینه ای از پرونده بیمار جهت محاسبه MPM-III و SAPS-III استخراج و مقایسه شد. یافته ها: مطالعه حاضر بر روی 240 بیمار غیرترومایی انجام گرفت. قدرت تشخیص (discrimination) تست MPM-III در نقطه برش 17/0 برابر با 83/0(898/0-765/0: CI95%، 001/0P<)، حساسیت و اختصاصیت این تست در پیش بینی مرگ و میر به ترتیب 82 درصد و 73 درصد می باشد. در بیماران غیرترومایی بر اساس سیستم امتیازبندی SAPS-III قدرت تشخیص (discrimination) در نقطه برش 5/48 برابر با 78/0(001/0P<، 84/0-72/95: 0%CI)، حساسیت 83 درصد و اختصاصیت 70 درصد به دست آمد. مدت زمان بستری در ICU (002/0 و 028/0P=) و مدت زمان انتوباسیون (001/0>و 001/0P=) ارتباط مستقیمی با مرگ و میر در هر دو سیستم امتیازبندی داشت اما کل مدت بستری (002/0P=) فقط در SAPS-III معنادار شد. بحث و نتیجه گیری: مقایسه دو سیستم امتیازبندی SAPS-III و MPM-III در بیماران غیرترومایی، قدرت تشخیصی بالاتری را برای MPM-III نشان داد. همچنین بررسی ها نشان داد که مرگ و میر در سیستم امتیازبندی MPM-III به مدت زمان بستری در ICU و انتوباسیون بستگی دارد درحالی که در سیستم SAPS-III علاوه بر موارد فوق کل مدت زمان بستری نیز موثر بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: بخش مراقبت های ویژه، از جمله مهم ترین بخش های بیمارستانی به شمار می رود و در همین راستا، سیستم های امتیازبندی متنوعی به ارزیابی وضعیت بیمار و پیش بینی نتیجه ی بستری در Intensive care unit (ICU) پرداخته اند که هر یک نقاط قوت و ضعفی داشته اند و منجر به معرفی سیستم های جدید شده اند. مطالعه ی حاضر، با هدف مقایسه ی دو سیستم امتیازبندی Mortality probability model-III (III-MPM) و Simplified acute physiology score-III (SAPS-III) انجام شد. روش ها: مطالعه ی حاضر، از نوع مقطعی بود و بر روی 200 بیمار بستری در ICU به علت تروما در سال های 95-1394 انجام شد. داده ها شامل مشخصات دموگرافیک، میانگین فشار خون سیستول، دیاستول و شریانی، نبض، تعداد تنفس، تب، Glasgow coma scale (GCS)، تحلیل گاز شریانی، شمارش لکوسیتی، هماتوکریت، سطح بیلی روبین و کراتینین، نوع بستری و وجود بیماری زمینه ای از پرونده ی بیماران استخراج شد و امتیاز MPM-III و SAPS-III محاسبه و مقایسه گردید. یافته ها: سیستم MPM-III در نقطه ی برش 13/0، قدرت تشخیصی (Discrimination) 935/0 (89/0-97/0: Confidence interval یا CI 95 درصد، 001/0 > P) و به ترتیب حساسیت و ویژگی 87 و 84 درصد داشت. همچنین، سیستم SAPS-III در نقطه ی برش 13/0، قدرت تشخیصی (Discrimination) 77/0 (001/0 > P، 85/0-69/0: CI 95 درصد)، حساسیت 80 درصد و ویژگی 68 درصد داشت. بر اساس سیستم امتیازدهی MPM-III و SAPS-III، مدت زمان بستری در ICU (001/0 = P برای هر دو سیستم) و مدت زمان اینتوباسیون (001/0 > P برای هر دو سیستم) ارتباط معنی داری با مرگ و میر داشتند. زمان کل بستری (001/0 > P) فقط با مرگ و میر بر اساس سیستم SAPS-III ارتباط داشت. نتیجه گیری: سیستم امتیازبندی MPM-III نسبت به SAPS-III قدرت تشخیصی بالاتری دارد. همچنین، نرخ مرگ و میر بر اساس هر دو سیستم، ارتباط مستقیمی با تعداد روز بستری داشت.